ΑΝΤΙ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΥ
Τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα τούτη την ώρα. Στο άγγελμα του θανάτου – ανήμερα του Πάσχα - του σεβαστού και χαρισματικού Δασκάλου – όπως του άρεσε να τον αποκαλούν – Στεργίου Σάκκου, τα συναισθήματα, που κυριεύουν τον καθένα από εμάς, που είχε την τύχη να τον γνωρίσει και να συναναστραφεί μαζί του, είναι η θλίψη και η στενοχώρια για την απώλεια αυτού του μεγάλου και σημαντικού ανθρώπου. Από την άλλη αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο Δάσκαλος βρίσκεται πλέον δίπλα στον Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε και αφιέρωσε τη ζωή του, και αυτό είναι που μας παρηγορεί και μας δίνει ελπίδα.
Ο Στέργιος Σάκκος, υπήρξε ένας σημαντικότατος άνθρωπος, που από πολύ νωρίς ξεχώρισε από τους άλλους, για τη μόρφωσή του, για την ευφυΐα του, για τις ηγετικές του ικανότητες, αλλά και για την ταπεινότητα, τη σεμνότητα και την απλότητα. Υπήρξε ένας διαπρεπής Καθηγητής Πανεπιστημίου, που διακρίθηκε, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και έξω από τα σύνορα, στο χώρο της θεολογικής επιστήμης και στον απανταχού ορθόδοξο χριστιανικό κόσμο. Η φήμη του ήταν τεράστια για το επιστημονικό έργο που άφησε παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Η ενασχόλησή του και η αφιέρωση κυριολεκτικά στην Καινή Διαθήκη είναι μνημειώδης. Το συγγραφικό έργο του πολυάριθμο και αξιόλογο.
Πέρα όμως από την επιστημονική ενασχόληση, αυτό που τον διέκρινε από οποιονδήποτε άλλο είναι η αφιέρωση της ζωής του στον Κύριο και την διδασκαλία της Καινής Διαθήκης, την οποία έκανε τρόπο ζωής. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την αφοσίωσή του στον Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε και διακόνησε. Έκανε πράξη τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Η διδασκαλία του Χριστού τον συντρόφευε πάντα. Δεν είναι τυχαίο ότι τον έχουν χαρακτηρίσει «ακούραστο εργάτη του Ευαγγελίου».
Υπήρξε ένας δυναμικός άνθρωπος, ένας ακούραστος άνθρωπος, ο οποίος ποτέ δεν δυσανασχέτησε, ποτέ δεν δίστασε, ποτέ δεν υπαναχώρησε σε αντιξοότητες και δυσκολίες της ζωής. Πάντα αισιόδοξος και χαμογελαστός, πάντα με την καλή κουβέντα για καθένα από εμάς αλλά και πάντα αυστηρός εκεί που έπρεπε.
Ως Γρεβενιώτης, ήταν περήφανος για την ιδιαίτερη πατρίδα του, τα Γρεβενά, τα οποία αγάπησε και είχε μέσα στην καρδιά του. Τα επισκεπτόταν τακτικά – παρά τις τεράστιες υποχρεώσεις του - και πάντα εύρισκε χρόνο να βρίσκεται ανάμεσα σε συμπατριώτες του. Πάντα βοηθούσε τους Γρεβενιώτες και ειδικά τους νέους, τους οποίους αγκάλιαζε και τους θεωρούσε δικούς του ανθρώπους. Οι Γρεβενιώτες τον εκτιμούσαν και ήταν και είναι περήφανοι για αυτόν. Σε κάθε του ομιλία γινόταν το αδιαχώρητο, από ανθρώπους που έσπευδαν να τον δουν και να τον ακούσουν.
Ο λόγος του και η ρητορική του ικανότητα έχουν αφήσει εποχή. Είχε την ικανότητα να γίνεται κατανοητός από τον καθένα θίγοντας τα πιο δύσκολα ζητήματα. Πάντα καυστικός εκεί που έπρεπε και πάντα πράος και νηφάλιος εκεί που έπρεπε. Ο λόγος του ήταν παρηγορητικός, συμπονετικός, φιλάνθρωπος. Το ίδιο και τα έργα του.
Η Θεσσαλονίκη ήταν η δεύτερη πατρίδα του. Οι οικίες στις οποίες διέμενε ήταν όλες – όπως χαρακτηριστικά έλεγε – γύρω από τον Άγιο Δημήτριο. Το σπίτι του απλό και λιτό γεμάτο βιβλία. Πάντα είχε δίπλα του μια μικρή Καινή Διαθήκη, αλλά σπάνια την άνοιγε αφού δεν είναι υπερβολή ότι την γνώριζε απ’ έξω.
Το κατηχητικό του έργο υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα. Υπήρξε ιδρυτής και η ψυχή στις ορθόδοξες χριστιανικές αδελφότητες «ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΗ», «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΛΠΙΣ», «ΘΕΟΤΟΚΟΣ» «ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ», «ΛΥΧΝΟΣ» και πολλών χριστιανικών κατασκηνώσεων, όπως αυτή στο Ζιάκα Γρεβενών, στη Βέροια και άλλες.
Οι Γρεβενιώτες τον αποχαιρετίσαμε με βαθύτατη θλίψη και οδύνη και του ευχηθήκαμε Καλό Ταξίδι στην Ουράνια Βασιλεία. Η θύμησή μας και η σκέψη μας θα τον συντροφεύει για πάντα και θα τον ακολουθεί. Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του. Καλό Παράδεισο και Καλή Ανάσταση αγαπημένε μας Δάσκαλε.
Ιωάννης Δημ. Πάκας
Δικηγόρος
Πρόεδρος του Συλλόγου Γρεβενιωτών Θεσσαλονίκης